Meğer ne güzel duyguymuş kendinden bir parçanın gün be gün
büyüdüğünü görmek… Seni tanımadan önce ben ben değilmişim. Hırçın, kesip atan
hoyratlığım yerini sonsuz bağışa, müsamaya ve değişik bir olgunluğa bıraktı.
Meğer hayatın rengi daha maviymiş seninle. Daha önce bir gülüşe yüreğimin böyle
pır pır edeceğini hiç tahmin etmezdim. Biri göz yaşı döktüğünde üzülürdüm ama
bunun bir de yüreği dağlayanı varmış göz yaşını ilk gördüğümde anladım. “Agu”
diye bir kelimenin aslında tüm cümlelerden, edatlardan, bağlaçlardan çok daha
özgün olduğunu bana bakıp gülerek “aaaguu “ dediğinde anladım. Hatalarımdan
ders aldım evet, iyi şeyler yaptığımda kendimle övünmeyi de bildim ama seni
dünyaya getirmemle nasıl övüneceğimi hiç bilemedim. Çünkü seni dünyaya getirmek
yaptığım, yapabileceğim iyi şeylerin çok daha üstünde çok daha ötesindeydi.
Minicik ellerin benim dünyam olacağını, o kesik kesik alınan nefesin tüm
geceme renk katacağını senin nefesini
dinlerken fark ettim. Sen öylesine güzel, öylesine masumdun ki… Benim iyimser
yanımdın, hoyratlığımdın, gülüşlerimdin… Sen geldin ve ben bambaşka bir ben
oldum. Her şeyden daha kutsalı ben senin sayende ANNE oldum…
Çok yalın ama çok net yazmışsın ...Anne olan herkesin yüreğini kabartan çok aynı lezzette hisler bunlar :)
YanıtlaSilAllah ayırmasın!
sevgiler
çok teşekkür ederim canım... Allah hepimizi ayırmasın evlatlarından, onların o mis kokularından... Sevgiyle...
YanıtlaSil